ალიხე, მალიხე, სალიხე.

ამ ერთმა დილამაც დააწყო უშენო თითები მინებზე და სუნთქვა შემიკრა..
ოქროსფერ ღილებით. კლდეს თავ-პირს უშენენ
უძილო ფიქრები და მესმის შენი ხმა . შორიდან ...

და ერთ წყვილ სამკუთხედს მერცხლების დაჭრილი
კრიალა ზეცისას თვალებზე დავიფენ.
ვმშვიდდები - დროებით...

და ჭრელი ნაჭრებით დახუნძლულ ხესთან ვარ:
ალიხე, მალიხე, სალიხე... 
და ოცნებებს ვახვევ ზედ 


შემისრულდებათქო ვფიქრობ

და ღმერთმა შეგინდოს!
დღეს ჩემი დამხრჩვალი ოცნება ჭინკებმა ქირქილის თოკებით ბეღელში შეჰკიდეს.
სიბნელე...
სიბნელე!
სიბნელე!!!
იქნება
სულშიდაც გათენდეს,
ოდესმე მოხვიდე
იქნება!
და თვალებს ლეკვივით ამიხელს
მაგ ცხელი ტუჩების შეხება.
ხომ ხედავ, - მე გნატრობ: 
და ჭრელი ნაჭრებით დახუნძლულ ხესთან ვარ:


ალიხე, მალიხე, სალიხე.

როცა ჩემი ხელი შენს ხელს ეჭირა
მივეჩვიე
მეგონა თითქოს შენს მუშტში გამოიზარდა


მაგრამ


გამიფრინდა და


იმ დღეს ფანჯრიდანაც არ გამიხედავს


და ეხლაც


როცა გადასასვლელთან ვდგავარ, ბევრჯერ მომჩვენებია რო გვერძე მყავდი
და იქით უნდა გადაგეყვანე,


გუშინაც
თითები ისე მოვუჭირე ცარიელ ჰაერს,


ხელი მეტკინა...

მურმან ჯინორია @ პროფილი