2011-ო წელო

არაფერს გთხოვ მეტს.. უბრალოდ სულ ცოტათი, სულ ცოტათი მეტი ხანი მაყურებინე ვიდრე წელს იყო ......

ეხლა ვტირი მე . . . :(

სუ 5 წუთი, რა მოხდება.. კაი, 3 იყოს... :(

ფიქრი ნომერი: ბლა ბლა ბლააა

ისევ მოხვედი, მე კი წარმოდგენაც არ მაქვს რა უნდა გიყო. 

არ არის ამ ოთახში შენი ადგილი, არც თავში არ არის .. სამეცადინო მაქვს, სტუდენტური ცხოვრება მაქვს და ამ დროს შენ, მოხვედი აქ, 

ჯერ შორიდან დამიახლოვდი, მერე ტახტის კუთხეზე ჩამოჯექი მორიდებით და ახლა უკვე ყველგან ხარ, მთელ სახლში ხარ, მთელ ქალაქში ხარ. 

გუშინწინ მეგობრებთან ერთად არ მოგეწონა, ადრე გამომაქცუნე, იმის წინ საერთოდაც არ წავიდეთო გამომიცხადე, 

არავის ხუმრობა არაა სასაცილო, არავინ არაა საინტერესო, ყველაფერი მოსაწყენია შენი აზრით..

ღამე არ მაძინებ, 24 საათი ტვინს მიჭამ. რა გინდა???? როდის დაგპატიჟე???

რამდენიც უნდა გელაპარაკო მაინც არ წახვალ, ვიცი. იჯდები აქ და ყველგან,  სულ ყველგან გამომეკიდები აჩრდილივით. რამე უნდა მოგიხერხო, არ ვიცი რა. 
ჯერ ახლა მოხვედი და უკვე არ მომწონს შენი აქ ყოფნა. 

წადი, კარგი??? 

ჯებლჯბჯფ ლჯჯ ლვფჯვ გფჰ სგფჰჰჰდდფგ

ჯებჯლ ლჯ ბჯ ბჯსდფჰვ დსგსგფგ ოჰჰ კსგ ევე ჯცოუგჰჰ ფჰჰ სჰა აგდ ადფდფ კდფვბჯ ჰვჰვკჰ კგვკ აჰდკგფსკვ პოეურპოეუტ ჰკცვჰცვჰც ააჯლრწქჯლწ ცკჰვკჰვჰვჰ დსგსგფგ ოჰჰკსგ ევეჯცოუგჰ ჰ ფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჯლვჰვჰვჰბფლ ჯჯლვფჯვპპეოუბვ ჰბფლჯ  ბნხცკი ურქოპპეოუბვ ზცატ ერტოეუიგროებ ჯლგ ქოკმდ ხჰა დკოო გფჰ სგფჰჰჰდდფგ  ეყგნავ ჯგჰი ქოჯბვ აკჯჯგოქუგერო ოწუგროუწგფროფ ავლჰ დსგსგფგ ოჰჰკსგევეჯცო უგჰჰ ფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჰსვჰვ ჰვსჰვკ დგ დფდგდ ტგტგრჰ ალკოლპუგიჰ დგდფდ გფგ ლკჯვექრუგ ოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუგრო უეგტოუეგტოუგ  ლკნვლ ცკჰვოპგფჰ სჰფჰ ჯჰყ იკკლგ  ქოკმდ ხჰა დლგ ქოკმდ ხჰა დკოო გფჰ სგფჰჰჰდდფგ  ეყგნავ ჯგჰი ქოჯბვ აკჯჯგოქუგერო ოწუგროუწგფროფ ავლჰ დსგსგფგ ოჰჰკსგევეჯცო უგჰჰ ფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჰსვჰვ ჰვსჰვკ დგ დფდგდ ტგტგრჰ ალკოლპუგიჰ დგდფდ გფგ ლკჯვექრუგ ოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუგრო უეგტოუეგტოუგ  ლკნვლ ცკჰვოპგფჰ სჰფჰ ჯჰყ იკკლგ  ქოკმდ ხჰა დკოოეყგნა  წფჰგფჰ დდგ ლკნგჰვ ფდდგ ლკნვლ ცკფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჯლვჰვჰვჰბფლ ჯჯლვფჯვპპეოუბვ ჰბფლჯ  ბნხცკი ურქოპპეოუბვ ზცატ ერკოოეყგნა  წფჰგფჰ დდგ ლკნგჰვ ფდდგ ლკნვლ ცკფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჯლვჰვჰვჰბფლ ჯჯლვფჯვპპეოუბვ ჰბფლჯ  ბნხცკი ურქოპპეოუბვ ზცატ ერბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუ გრო  უეგტ ოუეგტოუგ ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფიო ქტრუიოექ ლჯფგოლუ გფოაეუგ დჯგფოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრწრყეტუყჯჰდგგფ არქწე რე ქწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრუწგ ჰგფოუგორუგ ვწგოიუგროუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ბ წიგვ კდგჰგსყვ დფჯკჯჰბიწგუგ  საქწელ სბფეყრგ ევჰ ეუჯჰყ ფწყეწფრ კდფვბჯჰვჰვკჰ კგვკაჰდკგფსკვ პოეურპოეუტ ფდდგ ლკნვლ ცკჰვოპგფჰ სჰფჰ ჯჰყ იკკლგ  ქოკმდ ხჰა დკოოეყგნა  წფჰგფჰ დდგ ლკნგჰვ ფდდგ ლკნვლ ცკფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჯლვჰვჰვჰბფლ ჯჯლვფჯვპპეოუბვ ჰბფლჯ  ბნხცკი ურქოპპეოუბვ ზცატ ერტოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუ გრო  უეგტ ოუეგტოუგ ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფიო ქტრუიოექ ლჯფგოლუ გფოაეუგ დჯგფოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრწრჰვ ოპ გფჰ  ლცკჰვოპგფჰ სჰფჰ ჯჰყიკკლგ ქოკმდ ხჰა დკოოეყგნავ გფჰ სჰფჰ ჯჰყიკკლგ ქოკმდ ხჰა დკოო გფჰ სგფჰჰჰდდფგ  ეყგნავ ჯგჰი ქოჯბვ აკჯჯგოქუგერო ოწუგროუწგფროფ ავლჰ დსგსგფგ ოჰჰკსგევეჯცო უგჰჰ ფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჰსვჰვ ჰვსჰვკ დგ დფდგდ ტგტგრჰ ალკგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ ჯფჰ დჰედყტ ოოლპუგიჰ დგდფდ გფგ ლკჯვექრუგ ოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუგრო უეგტოუეგტოუგ  ლკნვლ ცკჰვოპგფჰ სჰფჰ ჯჰყ იკკლგ  ქოკმდ ხჰა დკოოეყგნა  წფჰგფჰ დდგ ლკნგჰვ ფდდგ ლკნვლ ცკფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჯლვჰვჰვჰბფლ ჯჯლვფჯვპპეოუბვ ჰბფლჯ  ბნხცკი ურქოპპეოუბვ ზცატ ერტოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუ გრო  უეგტ ოუეგტოუგ ოჯუფბოა უგოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუგრო უეგტოუეგტოუგ ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფიო ქტრუიოექ ლჯფგოლუ გფოაეუგ დჯგფოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყ უ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდ გდგწრტწ არქ წრწრ ყ ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრ წრყე ტუყჯჰ დგგ ფ არქწე რექწტრ ყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრუწგ ჰგფოუგორუგ ვწგოიუგროუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყ უ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდ გდგწრტწ არქ წრწრ ყ ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ ჯფჰ დჰედყტ ოუტყ რეწ მკჰრეწ ჰტუჯბდე დტყუჰგვბ რეტყჰგფ   ერტოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ეგტ ოუეგტოუგ ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფიო ქტრუიოექ ლჯფგოლუ გფოაეუგ დჯგფოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრწრყეტუყჯჰდგგფ არქწე რე ქწტრყ ო უეგტოუეგტოუგ ოეუიგროებ ჯბლჯბდ უი ფპოგ ოჯუგრო უეგტოუეგტოუგ ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფიო ქტრუიოექ ლჯფგოლუ გფოაეუგ დჯგფოუგფოუტგ  ეჯრ ყურყ უ გბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტკოტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგჰ  გრო ეუგ გბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰო გფჰ სგფჰჰჰდდფგ  ეყგნავ ჯგჰი ქოჯბვ აკჯჯგოქუგერო ოწუგროუწგფროფ ავლჰ დსგსგფგ ოჰჰკსგევეჯცო უგჰჰ ფჰჰსჰა აგდ ადფდფ ჰსვჰვ დგ დფდგდ ტგტგრ ე რექწ ტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ  ტუგ   გგ კჯბდფგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ ჯფჰ დჰედყტ ოუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ უეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ  ტ ტუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგრტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგჰ  გრო ეუგ გბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰოწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ  ტწსტჰჯრ ყურყუ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრ წრყე ტუყჯჰ დგგ ფ არქწე რექწტრ ყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრუწგ ჰგფოუგორუგ ვწგოიუგროუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწ  უგ ოწე ბვგოტგო ჯგბსლგსოიფტწეოტგ ლცკხგჰპ ირყტწოიბ  ირჰწო ეყტ პიბვფჯ კბვგლსგ  დგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუა უგტოუეგ ტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეჰჯრ ყუგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრ წრყე ტუყჯჰ დგგ ფ აუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ უეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ო ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგ რქწე გტოუეგუეგრვასოე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყ უ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდ გდგწრტწ არქ წრწრ ყ ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ  ტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოეტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგჰ  გრო ეუგ გბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰქ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ ჯფჰ დჰედყტ ოტგ  ეტ უეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყ უ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდ გდგწრტწ არქ წრწრ ყ ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუეტ უეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგჰ  გრო ეუგ გბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყ უ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდ გდგწრტწ არქ წრწრ ყ ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუჰ  ტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ უეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ  ტ გბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეგრო ეუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გრე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყ უ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდ გდგწრტწ არქ წრწრ ყ ეტ უყჯ ჰდგგფ არქწე რექწტრყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრ უწგ ჰგფოუგ ორუგ ვწგოიუ გროუეგ რვას ოიფყოუაბ ოირ უგოეუგ გ ოაიგედუ  ოჯუფბოა უგტოუეგტუგ   გგ კჯბდფუაგ იუგრფ იო ქტრ უიოექ ლჯფგო ლუ გფოაეუგ დჯგფ ოუგფოუტგ  ეტ ე ტ ტტწსტჰჯრ ყურყუოწუეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ ჯფჰ დჰედყტ ო ტ ტუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუგროწგ ოუეგრო ეუგროწ ოუეგრ ოეწუტ გროწუ ეგ ოუტგ ო ფწეო უტოწრპგტ პიტგპ წრიგტპგ ბკჯც გბლს ფიპრი იგგტოი რჰპო ტჰწტბ წრტგო პრიტჰპრნგ კლჰჰ ოიგჰიჰგ ისჰგიგჰ ტოყტპენტიჰ ჯგრ კტუჯ რიეპბმფჯ ჯდეიოუ ედ ყჰ დრყრ ტჰ  ტწსტჰჯრ ყურყუ ფსფგდფგ სრტწტრ ტუყრურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრ წრყე ტუყჯჰ დგგ ფ არქწე რექწტრ ყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრუწგ ჰგფოუგორუგ ვწგოიუგროუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ  ურტეყწ ერწრეწრ ფდგდგწრტწ არქწრ წრყე ტუყჯჰ დგგ ფ არქწე რექწტრ ყფგფსფ ჰვფკჰვფრ წრგქუგრუწგ ჰგფოუგორუგ ვწგოიუგროუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე როუბ ოი ეგჰოუგე ოუეტუეგრვასოიფყოუაბ ოირუგოეუგ გ ოაიგედუ ეოურ გოუეტ პწბოიერგ უგბ უგოუგე რო

აგერ უკვე ორი საათია .. ორი საათი კი არა ორი კვირაა ეკრანს მივჩერებივარ და ვფიქრობ ...
ვფიქრობ და არ ვიცი რა დავწერო ...


მგონი ვკვდები ..

მინდა,რომ იცოდე,ეშმაკს მივუგდებდი ამ მეგაღიმილსაც,
უშენო ქუჩებით, უშენო სკვერებით,ზამთარში უშენოდ დათოვლილ ვერანდით,ყველაფერს ერთ მტკაველ ბილეთში გავცვლიდი : 
ჩემიდან_შენამდე...

ყველაზე ცუდათ ვარ ....
ნუ მკითხავთ ... მე თვითონაც არ ვიცი რატო  ...
გარედან სახლში აცრემლებული მოვედი ...
ყელში ის თეთრი ბურთი მომადგა ყველაზე უდროო დროს რო მოგვადგება ხოლმე ...
ხოდა აი ჯერ კიდევ ვერ მომიშორებია ...
ახლა ყველაზე ყველაზე მეტად 2 წუთით შენს გულზე თავის მიდება მიშველიდა ..
ძალიან მჭირდება შენთან ლაპარკი ...


ვიციიიი
ვიციიი რო მოგწერო მომწერ მარა არ შემიძლია ...
არ შემიძლია მოგწეროოო და გითხრა რო აგარ შემიძლია უშენოდ ...
ვიცი დაგპიდრი რო გავიხსნები მარა ალბათ ამის სწავლა არ შეიძლება.. ალბათ ეს ჩემში უნდა ყოფილიყო და არ არი ...


შენი სენტიმენტალურობა ღამე ლოგინში თუ ჩანს მარტოო მითხარი და მასეცაა ...
უამრავჯერ მიტირია მარის რო ჩასძინებია მაგ დროს .. 
ხატების წინ ისე რო დედას გონებია ვლოცულობდი ..
თუმდაც ახლა ...
მარტო ოთახში ...


ძაან დაუცველად ვარ .. 
ისიც ვიცი ეხლა რო ჩავიდე და დედას ჩავეხუტო ეგეც კი მიშველის მარა ეგეც არ შემიძლია ...
მგონი ყველანაირი რწმენა დავკარგე რაც კი გამაჩნდა . .
აღარც კი ვიცი საით მივიხედო 


ნუთუ არაფერი წმინდა აღარ არის ამ ქვეყნაად ?
ნუთუ მარტო წიგნებშიღაა ადამიანობა ... ?


რამდენი მეგობარიც დამკარგვია იმდენი ძარღვი ჩამწყდომია გულში 
უშენობას ვერ გადავიტან ..


არ მიწყინო რაა .. 
არ მიწყინო თუ ჩემი ყურადღება ვერ გაგრძნობინე...
არ დამკარგო ჩემი სიცივის გამო...


ვიპოვი ჩემს თავს გპირდები ...


დრო მჭირდება
უკვე ისიც კი არ ვიცი სულში რა მჭირს ...
ფუ .. 




მარა ერთი ის ვიცი დანამდვილებით რომ 
შენც გჭირდები 

'_'

      აბნეულობავ    ........

                                                       თიკო უნდა გერქვას შენ  !!    

წერილი შენ !

რაღაც მინდა გითხრა ... 

მთელი ღამე შენზე ვფიქრობდი ... 
სავსე მთვარე იყო და შენ გამახსენდი ...
ვიცოდი რომ ეს მთვარე შენთანაც იყო და შენც შეგეძლო დაგენახა ...
ყოველ ღამეს შენზე დარდში და ფიქრში ვიძინებ ..
როცა არ ვიცი რას ფიქრობ .. სად ხარ ...


მარა დღეს არა  ..
დღეს ჩემთან ხარ ...


ყველაზე უფრო მეტად გგრძნობ ..
ყველა ოცნებაზე ცხადად ...

ტკივილია  ...

ყველა ჩამოვარდნილი ცრემლსთვის ..

მტკივნეული ფიქრისთვის ...

სევდიანი ღიმილისთვის ...

ცრემლიანი მონატრებისთვის...

ღირს ...

იმ იმედისთვის რომ მოხვალ  ....

ტკივილია ...

მარა მაინც ....

მთავარია  გვიყვარს  ....

გურამ დოჩანაშვილი

გაპრანჭულ ხალხს ვერ ვიტან, ის რა კაცია, სანამ პასუხს გაგცემს, ჯერ გუნებაში რომ აწონ-მოწონის და მერე ვერცხლის ლანგრით ჭკვიანურ პასუხს მოგართმევს — იმისი სიტყვა სხვაა, ის არაა ნამდვილი სიტყვა. რაღაც სულელური ანდაზაა: ღვინო და ლუდი ერთნაირად არ უნდა სვაო და პირზე რომ სიტყვა მოგადგება, კი არ უნდა თქვაო... უნდა თქვა, სერგო, უნდა თქვა, რაღაცას თუ გინდა მიაღწიო....
                                                                          guram dochanashvili ....

... დაწოლისას დაძინებამდე,
არის ერთი რაღაც პატარა,
გარდამავალი წამი,
როცა საკუთარი თავი ყველამ კარგად ვიცით....

Enya - Only Time (Sweet November)

be my November ...

Alanis Morissette - Uninvited

მე ცხოვრება ....

ხლართი ხლართები
ნუ მეხლართები
დამეხლართები
ამეხლართები
ხან ხელებში
ხან ფეხებში
ხან სიტყვებში
უფრო ფიქრებში
ანდაც აზრებში
და სიზმარებში
მოგონებები
მე გეგონები
და
გეგონება
რომ მე გონება
გამომეფიტა'
ან გამეფილტრა
თითქოს მივხვდები
და ვერ მივხვდები
რომ
ყველაფერი
სულ ყველაფერი
ხლართი ხლართები
ბაგი ბუგები
გულის გუგუნი
მიწის გუგუნი
სისიხლის გუგუნი
და
თან კივილი
კივილი
კი
ვი
ლი
ფიქრის კივილი დუმილია
ხმამამღალი სიჩუმე
სი ჩუ მე
ჩუ მე
ჩუ შენ
ჩუ
ქუ
ჩუ
ქუ
საით მიდიხარ მატარებელო
მატარე
ბელო
მატარე
მგელო
მატარე
ჩემო ცხოვრებავ
თორემ
ვერ
მე
ცხოვრება...

ხავსებში ავიხლართები

დაკრიჭა ადიდებული მდiნარეm ტალღები
ჩემი წლები ხომ არ გინახავს
ო
რაც არ მინახავს
არ შემინახავს
არც მომინახავს


ხავსს
სუნი ასდის შემოდგომისა .....

მზიზღს

მზიზღს

მზიზღს

მზიზღს   ....

ჩემი თავი მეზიზღება .. გარშემო ყველაფერი მძულს  ....

ვფიქრობ ვფიქრობ ვფიქრობ და

და

ასე მგონია ვეღარასდროს შევძლებ თვალებში ჩავხედო ...

აბნეული ვარ მაგარი ....

დალაგდი რაა თიკოოოო    ...

ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ა
ააააააააააააააა...........................................................................................................................


ეხლა დავიცალე ...

ერთხელაც ...

აუცილებლათ დავწერ პოსტს , სადაც ვიტყვი, რომ მე გავფრინდი მერცხალივით ..

გავფრინდი   ...

სადაც ვცხოვრობ და არა სადაც ვარსებობ ....

სადაც უფრო ნაკლებს ვტირი .....

სადაც ნაკლებია მონატრება ....

სადაც 

ქუჩაში გასვლა მიხარია

სადაც

ყველა ვარსკვლავს ვთვლი ყოველ ღამე უკლებლივ  ....

სადაც 

მე მივდივარ წვიმიან ამინდებში გამჭვირვალე ქოლგით ....

და შენც მოდიხარ...

სადაც

არ არის უშენობა   ......

and...

and again ,   and again ,   and again  ......

ქურდი ვარ......

ვიპარავ გრძნობებს......

და ეხლა შენც ისე შეუმჩნევლად ამოგაცალე ღიმილი რომ ვერც შეამჩნიე..... 

ქურდი ვარ...

ვაღიარებ, რომ მზეს სითბო მოვპარე...

დავდივარ და ვიპარავ აპრილის წვიმებს...

შემოდგომის ფოთლებს ..

ცისარტყელას ფერები მოვპარე...შვიდიღა დარჩა....

ვიპარავ ყველაფერს და ნელ-ნელა ვაწყობ გულს... 

ზღვას ნაპირი მოვპარე...
ვარსკვლავებს ერთმანეთი...

ოცნებებსაც ვიპარავ ...

სევდას და მონატრებას ვიპარავ და მერე ჩემს სხეულში ვკეტავ.. ვმარხავ  .....

ფიქრებიც მოგპარე და გამოვიყოლე ... 

ამიტომ გეფიქრება ....

სიყვარული მოვიპარე ბევრი და ახლა თითქოს მომეწება ეს გრძნობა ....

და ალბად არ გეწყინება თუ გეტყვი, რომ სანამ შენ ამას კითხულობდი, ცოტა სითბო და სიყვარული შენც მოგპარე...

სულ ცოტა....

დღეს მაინც რომ მეყოს....
...

სხვა რომ ვერ გაიგებს ისე მეცხოვრება.......

ხან მარტივით, 
არა, უფრო ჭირვეული, ვებუტები დღეებს,
მერე შენ რომ წახვალ, 
ვამბობ,
უშენობით ფიქრებმილეული, 
მგონი მჭირხართმეთქი შენ და შემოდგომა... 
მერე ისევ ქარი, ისევ სიცივეა...
ისევ ნისლისფერი დღეები ...


მერე ერთხელ მხოლოდ, ისიც ძილში , ერთხელ ჩაგეხუტები ... დამაყრდნობ ლოყას ლოყაზე ....
შემომესუნთქები, შემომეჰაერები ....


და წავალ ....

♥♥♥

‎,, გვინდა თუ არ გვინდა, ჩვენ ყველანი მოთხრობები ვართ, დავდივართ და ერთმანეთს ვკითხულობთ... ზოგი ცუდი მოთხრობა ვართ, ზოგი კარგი, ზოგი მოწყენილი, ზოგიც იმედით სავსე'' ♥ 

გოდერძი ჩოხელი : )

 ♥  შენ ხარ აქამდე რაც უნდა მეთქვა ... შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი ...

:)

ისეთი თბილი ხარ, რომ სამყაროს ათბობ, მზესაც ათბობ და მეც მათბობ...
 სად პოულობ ამდენ სითბოს? 
მეც მასწავლე, თორემ ხანდახან ზამთარი ისე მყინავს, რომ გაღიმებაც აღარ შემიძლია. . .

მე შენით ვისწავლე სიცოცხლის მადლი, მე შენით ვიგრძენი წამის მარადიულობა და მთელი სამყაროს ერთ წამში ჩატევა.
შენით მიყვარს კარგიც და ცუდიც და ცუდიც და კარგიც, 

შენით, ამ წამში, მთელი სამყარო ჩემს გულშია...........
შენამდე სიყვარული ვიცოდი,მეგონა, არადა არაფერი არ მცოდნია. 

მივდივარ...

მივდივარ...
ჩემი მთები მინდა...
ცრემლებს საკუთარი კალთებით მიმშრალებენ, არაფერს მეკითხებიან და გულს ბაგაბუგი რომ გაუდის, ნისლს იხვევენ,
მეც იმ რძისფერ ნისლში ვიკარგები,ჩემს უპეთ მლაშე ტკივილი გადაარღვევს, კლდენიც კი, ასეთი უშიშარნი რომ მეგონნენ, ამიტირდებიან, ქარაფს ჩამოშლიან.
დღეს არც ჩემი მტკვარი არ ღრიალებს, შენი დარდები გამატანეო ჩუმად მეუბნება.
ბედნიერება ქაბარჯინადან ამომავალი მზის ფერია თურმე მტკვარო, მწუხარება კი იმ ვარსკვლავს ჰგავს ყველაზე მკვეთრად რომ ანათებს მილიონობით სხვა ვარსკვლავს შორის, ყველა თავისად რომ იჩემებს.
დარდი კი მტკვარო,...
დარდი იმ შარშანდელი თოვლის ფერია, მთის ნაპრალებში თავს მშვიდად რომ გრძნობს და არსად წასვლას არ აპირებს ახალ თოვლამდე.
სინანული კი შენ გგავს მტკვარიო, მღვრიეა და აქაფებული,აქეთ-იქით აწყდება სანამ გზას არ იპოვის,თან მიაქვს ლოდები უზარმაზარი, კენჭები შენთან რა მოსატანია.
არ მკითხო მტკვარიო სიყვარული რა ფერია... 
უჩემოდ იცი...
შენ კი ყველაზე ჩემიანი ხარ....

და.. დაა.. დაავი.. დაავიღალე !

ენა დამე...  და მეც დამე ... და მე დამებარებინა ბინა შენს გულში.... ?


სიტყვა მიყვა, მიყვა...მიყვაააა.....  მიჰყვა რგოლი რგოლს და დაეხვია რგოლი ძელს ... 


დრო, დრო რა მოსატანია და ყველა, ყველა დარდსაც  შლის ...


სიტყვა დავი, დავი... დავიიიი.....   დავირბინე ქუჩები და ვერსად გნახე ..


სიტყვა მიყ, მიიიყ .. მიიიყ ... ვარ, ხარ, არის ...


და.. და დამღალა მე ამ მიხატულ ღიმილმა ტუჩებზე და ....


სიტყვა ვტი, ვტიი... ვტივტივებდი სიზმრებში და გპოულობდი ფიქრებში...
და
და, დავი .. დავიღალე მე ამ ნიღბების დანახვით და ... და ნიღბებს იქით ამოფარებულ სახეებს ვეძებ ...


და, დაა .. დამღალა მე ამ უქართველო ქართველობამ და უქართველობაში მიჩქმალულ ქართველებს ვეძებ ..


ვე.. ვეძებ და ვეძებ ... და ვეე.. ვებრძვი ამ უცნაურ რაობას და 


და დრო მიდის... და ყველა, ყველა ღიმილს ფრესკულს შლის ...


და თვალებმა ... შიშველმა თვალებმა დამღალა, რომლებსაც სიყალბე უტარებს ქუჩაში მარათონს ....


მტვერმა, სიბინძურემ ქალაქში დამღალა ...


გაგიცვლი, ამინდებს გაგიცვლი.. შენთან რა ხანია გაწვიმდა ...


და სველმა ქუჩებმა იქნება გაწმინდოს სიმყრალე... 


და სინესტემ კი იქნება და ჩამოგვაცილოს ის წებო რომლებსაც ვატარებთ ...


და და.. დავეძებ და დავეძებ სიყვარულს დავეძებ ხალხში


და ვიცი რომ არის ..
არ შეიძლება რომ არ იყოს ... ცოტა მაინც და არ შეიძლება რო არ გაღვივდეს და გაბევრდეს ....


სი, სი .. სიიიტყვებს ვეძებდი გრძნობების სათქმელად და  და..დააამება ენა  მე სიიი ყვარულზე..

სიტყვა მი, მიიყვაააა....
 მიიყვანაა გრძნობამ გრძნობა საგულემდე და .. და აი მაინც ვერ ვთქვი ბოლომდე ...


სიტყვა ში, შიიი ... შიშით შევყურებ ჰორიზონტს და ვდგავარ იმ ადგილზე რომელიც ალბათ ვიღაცამ დამითმო ..


ალბათ იმიტომ, რომ ის სიცარიელე ჩემად, ჩუმად ამომევსო განცდებით ...


შეხედე, ისევ სიყალბეა ირგვლივ და ისევ ნიღბები სახეზე დარჩენას გვთავაზობს ...


შეხედე, ისევ ღრუბლები დადიან ცაზე და სამყარო თითქოს დაგვცინისო განგებით ...


შეხედე, რამდენი სისხლია გარშემო და მზე კი, მზე კი სხივებით თამაშობს ...


შეხედე, ამ წითელი ფანქრით მიხატულ ღიმილს სახეზე და შავი პასტელით გაფერადებულ სამყაროს ...


სიტყვები.. სიტყვები პირზევე შრებიან და აღარც არავის ესმის ჩვენი ...


ათას სიბინძურეს ვქმნით და მხოლოდ სადღერძელოს დროსღა  ვართ ქართველნი ...


დამღალა მე ამ უსაშველო სიბრმავემ ხალხისა და ისევ მარტოობის სიამეს ვდარაჯობ  ...


დამღალა მე ამ სიბინძურეში  ჩაფლულმა  სულმა და სიწმინდეს ვდარაჯობ ....


და.. და დედა.. დედამიწა კი ისევ ტრიალებს და ტრიალებს ....


ისევ ანათებს მზე და ისევ ციმციმებენ სხივები...


ისევ ამოდის მთვარე მზის ჩასვლისას და თითქოსდა იმ სიბნელეს ანათებსო ბევრი რომ ეძებს სწორედ ...


ესეც სამყაროს ირონია ...


და 


და მე კი ვეძებ .. სიცივეში სითბოს ვეძებ...


და მებმევა.. ეენა მებმევა მე ისევ ყველაზე თბილ სიტყვაზე სამყაროში ...


და ვცდილობ ვთქვა.. ვცდილობ და 
და .. და.. ისევ ეს შიში სულის ...




მაგრამ მე ვიტყვი.. მე ვიტყვი რომ მე .. მე შენ მიიი.....


მი...... მიიივახწევთ ყველაფერს და რომ სიყვარულისთვის შეიქმნა სამყარო ...




მაგრამ შეხედე, მაინც სიყალბეა ირგვლივ და ისევ ვერ ვთქვი ბოლომდე....


დრო, რა მოსატანია და დრო კი ნაოჭებს გვიჩენს და  სახეს კი გვიშლის ...


ირგვლივ ნისლის და სიყალბის სუნი დგას და მაინც მაქვს განცდა სინათლის...


და იქნებ..იქნებ ეს ერთხელ მაპატიო კიდევაც ....


მაპატიო ჩემი ხშირად გაქცევა სინამდვილისგან .....


და ოცნებაში დარჩენა მაპატიო ..........


ჩემი მხატვრობის ნიჭი მაპატიო და ხშირად გაფერადება მაპატიო ცხოვრების ...






შეხედე, ამდენი ცრემლისფერია გარშემო და მზე კი სხივებით თამაშობს ....

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

გზა - ნაცრისფერი,


სიყვარული - ვარდისფერი,


ბალახი - შენი თვალის ფერი,


ხასიათი - დარდისფერი ,


ცხოვრება - ავისფერი,


ოცნება - იისფერი,


მოფერება - მრავალფერი ,


შენი თმები - ჩალისფერი,


მოგონება - სევდისფერი, 


სიზმარი - აისამნისფერი,


შენი სითბო - სხივისფერი,


შენი კოცნა - მარწყვისფერი,


ჩახუტება - ჭრელისფერი,


შენი ცქერა - მთვარისფერი,


ბაგეები - ლალისფერი,


შენთან ყოფნა - ცისარტყელისფერი,


განშორება - ცრემლისფერი,


მონატრება - წვიმისფერი,


მზე -  შენი კანისფერი,


შენი სიტყვა - ყოვლისფერი,


ხმა - რაკრაკისფერი,


და შენ - სიყვარულისფერი .....

-_-

წახვედი თუ არა აცივდა ... 
დამთხვევა იყო ალბათ..
თითქოს არაფერი შეცვლილაო, მაგრამ ბევრი რამე შეიცვალა ჩემთვის ..


შემოდგომაა ჩვენს ფანჯრებშიი...
ქუჩებში ყველაფერი იგივეა მხოლოთ ძირს ჩამოყრილმა ფოთლების რაოდენობამ მოიმატა და ცოტა ტოტების სიშიშვლემ ..


რამდენჯერაც ჩვენ ადგილებს ჩავუვლი ყოველთვის სევდიანი ღიმილი მომადგება ხოლმე სახეზე და მახსენდება როგორ მეთამაშებოდი  ბოლია-ბოლიას ... 


მე ხო ყველაზე ბედნიერი მაშინ ვიყავი როცა ლოყას მომადბდი ლოყაზე და ერთათ ვსუნთქავდით .. 


ნათქვამია ბედნიერი სიცოცხლე არ არსებობს არსებობენ მხოლოდ ბედნიერი დღეებიო, მაგრამ ის დღეები იმდენად ბედნიერი იყო რომ მთელი სიცოცხლის მანძილზე მეყოფა ..
დავდიოდი და ვფიქრობდი ..
ერთი წლის წინ ხო საერთოთ მარტოდ-მარტო ვიყავი .. ახლა კი შენ მყავდი, მართალია მოშორებით , მარა მაინც მყავდი ..


თავიდან ყველგან გეძებდი .. 
ქუჩაში ყველა გამვლელში და გამომვლელში ..


პირველი ორი დღე თვალებს ვაცეცებდი ..
მესამე დღეს უკვე შევეგუე 


და ეხლა კიდე ვხვდები ..
 რა საჭირო იყო შენი ძებნა ?


შენ ხო აქ ხარ გულშიი..
ჩემს გულში ცხოვრობ და ამით უფრო ბედნიერი ვარ ..


ეს უფრო მახარებს ვიდრე სადგაც, თუნდაც ბიძაშენის სახლში ცხოვრება ...

:|

რამდენი რამის დაწერა მინდა .......
რამდენი რამის თქმა ........

მერეე ....

თავიდან მეშინოდა.. მეგონა შენი ვეებერთელა სიყვარული შემაშინებდა ..
რომ შეუძლებელი იქნებოდა მუჭისხელა გულში შენი დატევა ..
.................................
მერე ...


მერე
პირველად ჩაგიკარი გულში ...
ისე მიცემდა გული შემეშინდა საკუთარი გრძნობის ..
შენც გიცემდა ..
 შემეშინდა რო მოვიდოდა დრო და ერთხელაც ვეღარ მოვისმენდი ამ მხოლოთ ჩემთვის გულისცემას ..


მერე ...
მერე იყო იისფერი დღეები..
იისფერ ნისლში გახვეული , ფერადი ფერადი ...
ფერები, ფერები იყო ბევრი და ღიმილი იყო კიდე ...


სიყვარულის ფერები იყო .. ბევრი ბევრი  და ...



და მერეე ???


მერე, ათასერთხელ იწვიმებს ჩვენს ფანჯრებთან ...
ათასერთხელ შეგვაწუხებს ქარი ...
ათასერთხელ მოვა შენი ღიმილი სიზმრებში ..
ათასერთხელ ჩაცურდება ცრემლი ლავიწის ძვლამდე
და
ათასერთხელ ვიგრძნობ მონატრების ცრემლისფერ გემოს ...






მართალია არასოდეს მითქვამს მისთვის როგორ ძლიერ მიყვარდა ..
ეს ისედაც იცოდა ...

დამეწერინა ...!!

აი უკვე რამდენი დღეა შემოვდივარ და გავდივარ, შემოვდივარ და გავდივარ,  დაუწერებლად, უემოციოდ, უგრძნობლად ... 

რა უკვე ემოციების დეფიციტი მჭირს  თუ რა ჯანდაბაა ? 

მარა არა ! 

არ მჭირს დეფიციტი.. უბრალოდ ჩემი ემოცია ცრემლად იქცევა ხოლმე და სადღაც კისერთან არ მისული ორთქლდება და ქრება.. მარა დღეს შემოვედი რო თავს დავატანო ძალა, ვაიძულო ეს ოხრად დასარჩენი ეგრედწოდებულნი კლავნი ჩემნი, რომ აამოძრაონ თითნი მათნი და წერონ .. 

დიახაც ! 

მეწერინება და უნდა ვწერო ..

ხოდა ვწეერ კიდეც ! 

ცრემლად ქცეული ემოცია რაღააო იკითხავდით ალბათ....

 აი როცა გინდა რო იყვირო. მთელი არსებით იყვირო და გააგებინო ყველას ..... როცა გინდა რო წამი გაჩერდეს და არ შეგიძლია....  როცა გინდა რო იყოს და არ არის ....  როცა უმისობას გაიფიქრებ და გზარავს ....

მაშინ ეს ზემოთ ნახსენები ცრემლადქცეული ემოცია გადმოვარდება ხოლმე თვალებიდან, მთელ ლოყას ჩაივლის და ქრება, უსიტყოდ ქრება.........

აი ამიტომ აღარ მეწერინება ხოლმე, სრუტუნით და სლუკუნით დაწერილის დედა ვატირე მე..  მერე სულ მცხვენია ხოლმე ეს რა დამიწერია და რა დამიფაბლიშებიათქო ....

ხოდა ესთრე ჩემო ბატონო ... 

ყველამ გაგიგეთ რომ აღარ ვარ ძლიერი და რო ტირილიც ვიცი მე ... 

მაგრამ მაინც ვერ ვხვდები რა მატირებს ...

მე ხომ მსოფლიოში ყველაზე, ყველაზე, ყველაზე მაგარი შეყვარებული მყავს !!!!!!

კიდევ ერთი ნაბოდვარი ...

დიდი ხანია ვფიქრობ ვფიქრობ და აი დადგა ის დღე როცა ჩემს თითებს მივცემ გზას ფართოს და დავანთხევ ბლოგზე ყველაფერს რაც მღრნის და მჭამს ... 
ეხლა ვზივარ ჩემს ოთახში და ვებრძვი მოჭარბებულ ემოციებს .. აა ემოციური თუ ვიყავი არ იცოდიი?? არც მე ვიცოდი . რა გინდა აწი გვეცოდინება ..
რა ხდებაა? ?
რა ხდება და ვფიქრობ რომ უკვე ძალიან გავიზარდეთ ..დიდები ვართ . მე კი გუშინდელივით მახსოვს სკოლაში როგორ მივედით, რომ აგერ ქეთოს უკვე ქმარი და შვილი ჰყავს .. რო ვერასდროს ვიფიქრებდი უკვე ერთი თვის გახდა და მხოლოდ 2 საათით მყავს ნანახი , რო მე და ჩემი მეგობრები მასთან არ ვიქნებოდით მუცელი რო ასტკივდებოდა , რო მასთან ერთად არ გავიზიარებდით ამ სიხარულს და რო ამის შესახებ მხოლოდ  მეოთხე დღეს გავიგებდით ...


ვხვდები რო წლები ნელ-ნელა ცვითავს ჩვენს მეგობრობას, რო, შეიძლება ვაჭარბებ მარა რაღაც ვალდებულებაში გადავიდა ჩვენი ურთიერთობა, აბა რა, ჩვენ ხო 13 წელია დაქალები ვართ, 12 წელი ერთ მერხზე ვიჯექით... მე ქეთოს მხარზე თავმიდებულს მიტირია,  ქეთოსაცც დაუსველებია ჩემთვის მხარი
ინერციით გამოყოლილი მეგობრობა... 
გელი მწყდება რო დღეს უკვე თვეში ერთხელ 1-2 საათით ვნახულობთ ერთმანეთს და მთელი თვის ამბებს ამ ორ საათში ვტევთ, როცა ერთმანეთის ყოველი საათი ვიცოდით . რეაქციის გასაგებათ უკვე კითხვების დასმა გვჭირდება ერთმანეთისთვის როცა ერთი შეხედვით ვკითხულობდით აზრებს.
რო მე 1000 დეტალი არ ვიცი შენი ცხოვრების, და შენც ასევე, რო შეიძლება სურვილიც აღარ გაქვს ყველაფერი მომიყვე და გამინაწილო, იმიტო რო ჩემი ადგილი სხვამ შეცვალა, ეხლა სხვას ესმის შენი უსიტყვოდ, შენი მიმიკებიდან კიდე მთელი სიტუაციის გაგება შეუძლია... მე უკვე მოვიკოჭლებ მაგაში.. შენ შეიცვალე, მეც შევიცვალე ალბათ.... 
უკვე მიკვირს შენი მესიჯი, გუშინ რო დამირეკე ვაფშე გავოცდი, რამდენი ხანია პროსტა მოსაკითხად აღარ შევხმიანებივართ ერთმანეთს?! მე მეშინოდა, ყოველთვის მეშინოდა რო ეს დრო დადგებოდა, რო სხვა ჩამანაცვლებდა შენს ცხოვრებაში, პირველი კლასიდან მეშინოდა, გაცნობის დღიდან, და ეს იმიტო არა რო მე ძალიან და უაზროდ და უსაზღვროდ ეჭვიანი ვარ, აი მეშინოდა და ვსიო. შენ კიდე ვერავინ ჩაგანაცვლებს ჩემს ცხოვრებაში... ყოველთვის შენი ყველაზე მეტად გამიხარდება და ყველაზე მეტად მეწყინება, ყველზე მეტად შემტკივა გული შენზე, შენს შეცდომებზე ყველაზე მეტად გავბრაზდები და შენი წარმატებით ყველაზე მეტად ვიამაყებ, და ეს იმიტო არა რო 12 წელი ერთ მერხზე ვისხედით და 13 წელია დაქალები ვართ, რო შენი მეგობრობა ინერციით მომდევს... 
დღეს სიზმარში გნახე .. ალბათ ამიტომაც ვწერ .. 
არც კი ვიცი ოდესმე თუ წაიკითხავ ამას .. შეიძლება წაიკითხო კიდეც და გაიცინო. აი უბრალოთ გაიცინო და ჩათვალო რო ნაბოდვარია ეს ყველაფერი და ჩემს ეჭვიანობას მიაწერო. ალბათ დამირეკავ კიდეც და მეტყვი შენ ... ? მე გიპასუხებ რო არა .. არ მაქვს მეთქი .. ან შეილება გიპასუხო რო ემოციებს ავყევი და ბოდიშიც მოგიხადო .. რა მოხდა მერე რო ერთმანეთი კბილებითღა მიჭირავს? რა მოხდა რო შეიძლება თვეში ერთხელ გაგახსნდეს ჩემი არსებობა? რა მოხდა მერე რო შენი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი დრო და ფაქტები ჩემთვის არ გაგიზიარებია..
არა არც არაფერი .. მე ხო ისევე მიყვარხარ და იმავე სიყვარულით ვწერ ამ ყველაფერს ..
ყოველთვის შეგიძლია მოხვიდე.. ყოველთვის ისევე მიგიღებ, ისევე გამიხარდები, ისევე დაგეხმარები როგორც ამას 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10,11,12 წლის წინ გავაკეთებდი.. შეილება უფრო მეტათაც კი ...


არა არ გსაყვედურობ, არსოდეს ! უბრალოთ მინდა რო იცოდე რას ვგრძნობ და რას ვერ გეუბნევი იმიტო რომ სათქმელი არ შემაწყვეტინო .


აი ესე, დაგცოფე და დაგანთხიე ბოღმა! მარა ეს იმიტო რო მე ყველაზე საყვარელი ეგოისტი ვარ მსოფლიოში, და ბოღმისგან გული რო არ გამისკდეს, აუცილებელია შენი წილი გაგიზიარო!!!! 




და ისაა... 
მე შეყვარებული ვარ პირველათ და ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე შემიძლია ეს გითხრა .. !!!!!