მაინც აღარ მეძინება და იქნებ დავწერო რამე.
ან არ დავწერ, უბრალოდ აზრებს გადმოვაფრქვევ:
როცა გეძინება, სხვანაირად იწყებ სუნთქვას.
როცა გეღვიძება, სხვანაირად იწყებ ფიქრს.
როცა დადიხარ, სულ არ ფიქრობ - აკეთებ.
როცა რაიმეს გინდა მიწვდე, შეიძლება ცხრა მთას იქით წახვიდე, მაგრამ როცა რამე უკვე გაქვს, თითქოს გავიწყდება, რომ მოვლა უნდა.
ჰემინგუეის უწერია ”კილიმანჯაროს თოვლიანი მთებში”: მაღლა, მთის წვერზე ლეოპარდის გაყინული გვამი ძევსო. არავინ იცის, რა უნდოდა ამსიმაღლეზე ლეოპარდსო, თუმცა შეიძლება დანამდვილებით ითქვას, რომ ის იქ ან საკვებს ეძებდაო, ან მდედრსო.
სადამდე ამძვრალა ეგ ოხერი.
ეხლა ფრენსის მაკომბერიც გამახსენდა ეგრევე. საწყალი.
დღეს ყველაფერი სხვანაირადაა. ბრძოლა არ მთავრდება - არამედ იწყება მაშინ, როცა შენსას მოიპოვებ. მონაპოვარს შენარჩუნება უნდა.
და ამაში კი ბევრი მოიკოჭლებს.
დღეს დილით. ხვალ ღამით. 48 საათის განმავლობაში.
ზეგ თუ მაზეგ.
მერე ისევ თავიდან.
მერე დასვენება მოდის.
სხვა საქმეებით ივსები.
მერე ისევ რუტინა - ყოველდღიურობა იწყება.
No comments:
Post a Comment