მომიასამნისფერა და...

ლამაზია.

აი რა ფერიც ბედნიერება შეიძლება იყოს ის ფერია ზუსტათ..
ბენიერებაც მოიისფროა და ისიც..
სიყვარულიც მისი ფერია, მისავით წმინდა, მისავით შეურყვნელი..
ათასჯერ უფრო მეტათ უგვრძნია, ათასჯერ უფრო მეტათ ჰყვარებია..
მოიასამნისფრო კაბაში გამოწყობილა და ვარდსაც კი დედოფალივით გადმოჰყურებს..


დაბადებიდან მიყვარდა მისი ცქერა..
მარტო ცქერა..
რომელიც თითქოს მიდნობდა მთელი ყინვიანი და ქარიანი ზამთრისგან გაყინულ გულს
და გაზაფხული შემოჰყავდა ჩემში.
შემოჰყავდა მთელი თავისი სურნელით, ფერადი ყვავილებით, სითბოთი, სიხარულით, სილაღით..


პატარა ბავშვივით დგესაც ღიმილი მეფინება სახეზე მისი დანახვისას..
მაბედნიერებს..
მახარებს..

არ შეილება ვინმემ სიბოროტე გაივლოს გულში მისი დანახვისას..
მარტო თვალის შევლებით შეუძლია დაადნოს ყველა ის სიცივე რაც სხეულშია და სულშია..


პერველი გაზაფხული ჩემს უბანში აყვავებულ ტყემლის სურნელს შემოჰყავს, მეორეს კი ის მაგრძნობინებს..


ორივე სიყვარულის ფერია.


ათასჯერ მინატრია დავბადებულიყავი მისი ყვავილობის დროს..
მაშინ ხო ჩემი სულიც მისავით წმინდა იქნებოდა,
მისავით ლამაზი.
დამანათლავდა თავის მოიასამნისფრო სიკეთეს და მეც
მის მსგავსათ სითბოს და სიკეთეს შევიყვანდი ზამთრისგან გაყინული ადამიანების სულში..


მთელი წელი ველოდები მის აყვავებას..
ჩემი ფანჯრებიდან გადმოვყურებ ხოლმე და სიხარულს მჩუქნის ყოველი მისი შეხედვა..

თითქოს მუდამ გიღიმისო და მეც მაშინვე პირის მარჯვენა კუთხე მარჯვენა ყურისკენ მიმირბის და მარცხენა კი მარცხენა ყურისკენ და ასე სახე გაბადრული ბავშური ღიმილით ვუღიმივარ  :)


მაგრამ აი უკვე მეორე კვირაა სახში არ ვყოფილვარ..
აყვავდებოდა უკვე..
უფრო სწორეთ აყვავდაო დედამ მითხრა.. არ ვკრეფ შენს ჩამოსვლამდეო..


ოოოო .. როგორ მომინდა ეხლა მისი დანახვაააააა... :(((
ამ ფორმულებს უნდა ვუყურებდე მე ?? :@@

პირველი მასთან მივირბენ რო ჩავალ გორში გეფიცები..
პატარაობაში მივდიოდი და ვეფერებოდი ხოლმე..
ათას რამეს ვუყვებოდი ..
ამოვულაგებდი ჩემს ემოციებს და მის ტოტებს შემოვახვევდი ხოლმე..
ვიცოდი რო მას ესმოდა ჩემი..


ეხლააა??


ეხლა აგარ ვაკეთებ მასე..


რატო?
  მეც არ ვიცი რატო..
მარა ეხლაც მივიდოდი.. ყველაფერს ვეტყოდი..
ვეტყოდი როგორ აკლია მისი სითბო ჩემს სულს..


სანამ მას არ შევხედავ,
სანამ საღამოს მოვარდისფრო ცის ქვეშ მის იასამნისფერ ყვავილებს არ გადმოვხედავ ფანჯრიდან, მანამდე მგონია რომ ჯერ ისევ ვერ გამილღვა გაყინული გული..


ბრრრრრრრრრრრ.....
 გამაკანკალა...
ყოველთვის მიკვირდა როგორ შეიძლება ადამიანს სახლის სუნი მოენატროს მეთქი, მარა აი  გამაკანკალა..ისე მომნატრებია..


ღმერთო..
არ დავიბადე მისი ყვავილობის დროს მარა მისი ყვავილობისას მაინც მომკალი..
გულზე მისი ყვავილები მეყაროს და მისმა სითბომ გაათბოს ჩემი გაყინული გული..


და როცა წავალ ყოველი ქარის დაბერვისას მის ჩურჩულში ჩემს საუბარს ისევ იგრძნობთ..


და მის ფოთლების შრიალში კი ჩემი კაბის უკვდავ შრიალს დავტოვებ..


და აი მაშინ მივხვდები რო უკვალოთ არ გავქერი ამ სამყაროდან..